W sarmackiej Polsce, która charakteryzowała się demokracją szlachecką, wolność szlachecka (liberum veto) była kluczowym elementem systemu, pozwalającym jednemu posłowi zerwać obrady Sejmu i unieważnić uchwały, co często prowadziło do paraliżu państwa, ale było postrzegane jako gwarancja wolności i opór przed tyranią monarchy. Weto to, wywodzące się z tradycji zgromadzeń plebejskich, nie było prawem monarchy, lecz każdym posłem, a jego nadużywanie osłabiało państwo i ostatecznie przyczyniło się do jego upadku, mimo że sarmaci cenili je jako symbol swojej suwerenności.