Komentarze użytkownika gruzawik

snujesz jakieś wizje jak po bieluniu... współczucie nie pozwala mi tak powiedzieć osobie w stanie wzburzenia emocjonalnego. bezsensownie, bo może nauczyć się pływać, zamiast bać. to czego się boi, tak sensownie, osoba w żałobie po śmierci bliskiego? dopytuję bezskutecznie... jakież to pytania tak lękiem napawają? pomijam fakt, że jeszcze osoby zalęknionej po śmierci bliskich nie spotkałem. zdruzgotane, zrozpaczone, nawet wściekłe, ale zatrwożonych jakoś nie...

to dyplomacja i takt, tak obce tobie jak Syriusz. to zwykły instynkt utrzymujący przy życiu nawet krewetki. dobrze, że nie każesz mi padać na kolana przed Hernem Rogatym, co głód mógł niełaską dla łowców na hordę sprowadzić... sama się głupio czepiłaś, przyznając po chwili, że niektórzy mają takie pytania gdzieś.

rozumiesz, mam nadzieję, że jak kto nie wierzy, to i umierania jedynie może się obawiać, natomiast nie losu pośmiertnego? toteż czyjaś śmierć lękiem nie napawa, są inne emocje. nie mam obowiązku, a w pracy także i prawa, przekonywać kogokolwiek do swojej wizji świata, toteż szanując czyjś ból nie mówię nikomu jak ma go przeżywać. czyżbyś uważała, że właściwym jest wykorzystywanie takiego momentu do szerzenia swoich przekonań? to nie szczerość, tylko chamstwo. ogromnie jestem ciekaw, ilu umierających ludzi widziałaś, że tak się na ten temat wypowiadasz, z iloma rodzinami musiałaś rozmawiać...

chętnie poczytam, jak to niewierzący w życie po śmierci są nim przerażeni:) miśka, dawaj jeszcze, bo monty python dopiero o 19.00...

nie jedz więcej tego świństwa, albo bierz mniej, bo nie rozumiesz, co napisałem: że mi nawet nie wolno w ten sposób. jak mała miśka wyobraża sobie rozmowy z rodzinami zmarłych... stndardowa wersja jest taka, że wymyślili żeby się pocieszać, że jednak tak naprawdę nie umrą. efekt jest taki, że dalej się boją, co z nimi po smierci będzie, tylko jakby nawet bardziej. koniecznie podaj jakieś pozycje do poczytania, o lęku przed czymś, o czym się jest przekonanym, że nie istnieje. boisz się bazyliszków? podobają mi się twoje wizje, snuj je dalej, ku uciesze włąsnej, patatajaj na jednorożcu radośnie:

cel był inny, ale efekt przeszedł najśmielsze oczekiwania:) jak tam bazyliszki? masz wizje?

poważnie z ledwo przytomną miśką się nie da, a nie wiem, co to cię tak po zwojach klepie, żeby się do twojej fali dostroić... czego się boisz, a jednocześnie uważasz, że nie istnieje? błagam, jedna pozycja na ten temat, jeden przykład, prócz wyśnionego lęku niewierzących przed życiem pozagrobowym... lęk realny, przed zgonem pewni sprytni osobnicy zamienili w lęk pozgonny, podoba mi się twoja wizja ludzi żyjących w trwodze przed napaścią jednorożców lub inwazją wróżek...

życia po śmierci też nie ma. jeśli jest udowodnij. boisz się sytuacji, że cię nie będzie? a nie boisz się, ze cię nigdy przedtem nie było? tłukiem możesz sobie siebie tytułować, bo o źródłach tego lęku pisałem, a ty mylisz instynkt samozachowawczy z lękiem pozagrobowym, imputując jego istnienie niewierzącym. podobnie jak już myliłaś przekonanie z wiarą, jedynie dlatego, że język zawiera jedynie ograniczoną liczbę słów. atomy przypominam i wiarę wich istnienie vs wiarę w bóstwa. troll z ciebie, nic więcej. musi cię sporo kosztować wybiórcze rozumienie pisma, czy przywykłaś już?

ty serio uważasz, że ateiści boją się niestnienia, czy tylko w stanie nieważkości umysłowej?

możesz podać odnośnik do tych badań? masz na myśli zamachowców samobójców? mowa była poza tym o lęku pozagrobowym, a nie przed samym faktem smierci. ja nie znam, ani nie słyszałem o ateiście, który by się bał nieistnienia... ponadto, tych najbardziej religijnych, co naprzawdę w to wierzą, jest garstka, a nawet oni deklarując niewielki lęk wiele wysiłku na jego ukojenie poświęcają. właściwie chyba całe życie, skoro tacy wierzący. nie wiem, czy warto... co którego ateistę spytasz, czy jak przestał wierzyć to boi się bardziej czy mniej, to każdy mówi, że mniej.

tak jak dla ciebie religie wynalazły etykę i moralność, tak samo ja jestem pierwszym zaistniałym ateistą. tymczasem najwięcej wysiłku wkładają wierzący w krzewienie swoich przekonań, nawet mają taki obowiązek. choćby i za nieswoje pieniądze. choćby i przymusem.

nie, bo uległa myśleniu życzeniowemu. a paru osobników zwietrzyło interes w podtrzymywaniu tego typu myslenia. ale to osobny temat. tymczasem: gdzie te badania? gdzie ten lęk przed nieistnieniem u ateistów? gdzie ich lęk przed życiem pozagrobowym? ty się nie poddajesz, bo to by zakładało, że jakieś starcie na logiczne argumenty jesteś w stanie prowadzić. to nie jest możliwe w twoim przypadku, natomiast ja się pośmiałem, muszę przerwę przed pythonem zrobić, bo choć śmierć ze śmiechu mi bardzo odpowiada jako metoda, to jeszcze mam to i owo do zrobienia:)

nieistnienia można sobie nie życzyć, ale bać się? jest czego wówczas? trudno wymagać odpowiedzi na to pytanie od łowcy mamutów, albo pozostającej na zblizonym poziomie miśki, ale czy ktoś się boi, że go nie było zanim się urodził? jest mnóstwo wypowiedzi zdeklarowanych ateistów na ten temat, ale miśka wie lepiej, co kto mysli:) toteż w jej światku ateiści boją się zarówno nieistnienia jak i istnienia pozagrobowego w które wszak nie wierzą. nie używaj słów niezrozumiałych dla ciebie, jak "przekonać", bo pod stawką o wpajaniu i przymusie uznałaś się za "przekonaną" właśnie...

nie ma sensu za bardzo ci powtarzać, ale trudno: ludzie boją i bali się umierania i nie chcą przestać istnieć, to instynkt samozachowawczy. takie uwarunkowanie rodzi myślenie życzeniowe prowadzące do wiary w życie pozagrobowe. tą wiarę można wykorzystać do snucia nieprzyjemnych wizji takiego życia, do strachu przed procesem umierania i ww instynktu dodając strach przed potępieniem wiecznym. gdzie te badania? co ze strachem niewierzących przed losem pośmiertnym? gdzie ateistyczny strach przed nieistnieniem? choć jedna odpowiedź, zamiast przekręcania tego, co napisałem, błagam...

biologia lepiej ten lęk tłumaczy. inaczej byłby on charakterystyczny dla ludzi jedynie. cóż to za tekst? nie istnieje, nie istniało, i istnieć nie będzie, bo nie moze, zaznacz. jak bazyliszki. inaczej, twój brak lęku przed nimi równie "sylogizmem" trąci i jest pocieszeniem dla naiwnej miśki.

insynkt zachowania życia jest podstawowy i służy gatunkowi, kto go nie ma wymiera. jednak możesz mi powiedzieć, co jest strasznego w nieistnieniu i dlaczego nie przeraża cię fakt, że nie istniałaś równie mocno jak fakt, że istnieć przestaniesz, równie dobrze jak przedtem? nieprzyjemna jest myśl o śmierci bezpotomnej, jednak w zasadzie to nic strasznego. następny taki instynkt... biologia, a nie zabawa słowami i wyobraźnią niedowodliwa. mozesz mi wskazać jakiegoś ateistę przerażonego nieistnieniem?

problem z filozofami polega na tym, że ani ich twierdzeń udowodnić się nie da, ani, mimo ich wysiłków, nie da się powiedzieć o żadnym, że miał rację. jeśli w jednym punkcie jakiś pogląd wydaje się słuszny, to zaraz obok następny jest dziwaczny co najmniej. chocby Sartre piszący o owym lęku: zaraz obok twierdzi, że piekło to inni. niebo też, przecież człowiek bez innych przestaje być człowiekiem, a staje się zdziczałym szaleńcem. co gorsza, część filozofii polega na zabawie słowami, czego świetnym przykładem jesteś ty: wiara w istnienie atomów i bogów zwie się tak samo, ale jest różna jakościow

ja cię pytam po sto razy, odpowiadam po raz ostatni: tak, lęk przed nieistnieniem jest absurdalny. chorobę pamiętasz, widziałaś, nieistnienia-nie. bo cię nie było. wymień mi wady nieistnienia. choroba jest umieraniem, nie nieistnieniem, jak zwykle mylisz stan sprzed ze stanem po. procesu się można bać, ale jego efekt straszny nie jest. co ci grozi takiego, jak juz cię nie będzie? dlaczego to ma być takie straszne i dla kogo wówczas?

instynkt. biologia. po raz 5ty może... czytasz, czy tylko tak klepiesz, znów nieważka?

można i bezzasadnie, prawda? czasem dzieci boją się pływać, a potem radocha aż bryzga. mój bał się szkoły angielskiej, a teraz sam pędzi. i znów mylisz proces umierania z jego skutkiem. o 2ch trybach podejmowania decyzji pisałem kiedyś: instynktowny i racjonalny. instynkt każe się bać, ale nie precyzuje czego, to bez znaczenia, masz żyć żeby się rozmnożyć. a zracjonalizuj mi lęk przed nieistnieniem. pytam po raz ostatni: co strasznego w nieistnieniu? na jakie zjawisko? sporo ludzi bezrefleksyjnie poddaje się instynktom, ale z rozumem to wiele wspólnego nie ma. vide bezdzietność.